“Annemin öldüğünü anlatma, onun etkisi altında olduğum için kendisini sevdiğimi düşünmesin.”
“Tamam Galip.”
“Karanlıkta uyuyamadığım için gece lambasını açık bıraktığımı anlatma, beni ottan boktan korkan biri zannetmesin.”
“Tamam Galip.”
“İlk defa âşık olduğumu anlatma, beni bu konularda tecrübesiz biri zannetmesin.”
“Tamam Galip.”
“Geçen sene el frenini çekmeyi unutup Kartalı boklu dereye yuvarladığımızı anlatma. Malının kıymetini bilmeyen biri olduğumu düşünmesin.”
“Tamam Galip.”
“Babamın orospu çocuğu olduğunu anlatma. Onu bizzat ben anlatmak istiyorum.”
“Tamam Galip.”
Hikayem paramparça sizi kendi içine işte bu satırlar ile davet ediyor. Okur okumaz, kitabın kalanını bitirmek istiyor insan. Ve de öyle oluyor. Okunan her satır, anlatılan her öykü sanki çok bildiğimiz türden. Yalın, yalansız, sert ve hüzünlü. Emrah Serbes, Erken Keybedenler ile anlatmaya başladığı hikayelerine Hikayem Paramparça ile kaldığı yerden devam ediyor. İşte okuduktan sonra bir kenara not aldığım bir kaç satır;
- “Düşleri gerçek sanmaya başlarsan onlarda kusur da bulmaya başlarsın.”
- “İyi yazar veli yarısıdır zaten. Bir hadise olmadıktan sonra okula gelmesine gerek yoktur.”
- “Mutluluk yokluğuyla bilinen bir merettir.”
- “Kıyametin tek adaleti, herkes için kopması.”
- “Herkes güzel bir hikayenin kahramanı olabilir ama bu, mutlu olacağı anlamına gelmez.”
- “Hikayeleri güzelleştikçe insanlar mutsuz olurlar.”
1 Comment
Birkaç cümle var aklımda seninkilerden farklı ama…
“Konuşulmamadı gereken yerler vardır. Çocuklara ve ihtiyarlara anlatamazsın bunu. Hepsi doğal anarşist.”
“Edebiyat tarihi şahane şeyler yazmış berbat adamlarla dolu.”
“Birbirimizin yüzüne bakıyoruz. Sanki az önce, orada bir yerde, kaybettiği anahtarlığı arar gibi.”
“Dış dünya bombardımanından kurtarabileceğimiz bir iç dünyamız kalmadı.”
“Yaşadıklarıma bir hikayeymiş gibi bakmak istiyordum ayrıca. Kendi yaşamıma bir hikaye gibi bakarsam geriye dönüp düzeltme şansım olacaktı sanki.”